پرسش :

اگر خداشناسى فطرى است چه نیازى به دعوت انبیاء مى باشد؟


پاسخ :
تاریخ انبیا را که مطالعه مى کنیم، به این نکته مى رسیم که دعوت آنها داراى دو جنبه نفى و اثبات بوده است:

1. قابلیّت عبادت را از بت، ماه، خورشید، ستاره و... نفى مى کردند.

2. ربوبیّت آن ذات مقدّس و مبدأ حقیقى را اثبات مى نمودند.

پایه و اساس تبلیغات آنها، یگانه پرستى بود نه اثبات صانع؛ آنها مى گفتند:

فقط خداى واحد را پرستش کنید، چون خدا و معبودى جز آن ذات یگانه وجود ندارد.

خلاصه، وظیفه پیغمبران این بود که معبود و مبدأ حقیقى را به اجتماع معرّفى کنند و اجازه ندهند تا نیروى درونى و فطرى (روح خداپرستى) که با روح و روان آنها ارتباط مستقیم دارد با مصادیق غلطى مانند: بت، ماه، ستاره، خورشید، آتش، حیوانات و... اشباع شود.

از این مطالب نتیجه مى گیریم که خدا پرستى از ابتداى خلقتِ بشر، وجود داشته و اکنون هم اکثریّت مردم جهان خداپرست اند و این حسّ خداپرستى که در وجود تمام انسانهاست از مسأله رسم و عادت، فرسنگ ها فاصله دارد.

منبع: آفریدگار جهان‏، آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى ‏، مدرسه الامام على بن ابى طالب(ع)، قم‏، 1379 ه.ش‏، ص 40.